Przejdź do głównej zawartości

All you need is Ove!

Słuchajcie, odkryłam prawdziwą perłę! Śmiało mogę powiedzieć, że jest to jedna z najlepszych książek, które przeczytałam w tym roku i daję jej najwyższą notę. To książka, przy której będziecie się śmiać do łez, by za chwilę te same łzy ocierać, tym razem ze wzruszenia, nostalgii, smutku. Nie czytałam do tej pory żadnej książki Backmana, ale jeśli wszystkie są na takim poziomie, to z ogromną chęcią poznam jego pozostałą twórczość.
Ove to starszy, zrzędliwy facet, który ze wszystkimi ma na pieńku, który z zasady nie lubi ludzi, za to uwielbia porządek i to, żeby wszystko zawsze miało swoje miejsce, a ludzie trzymali się ustalonych zasad. Takich ludzi jak Ove się nie lubi, omija się ich z daleka, aby nie dostać się pod ich oskarżycielskie spojrzenia i ostry język. Ale Ove to też człowiek, który kochał. Kochał najbardziej na świecie, tak jak umiał. Dla swojej żony zmieniał swoje niezmienialne zasady, dla niej nie zawahałby się skoczyć do nieba, przynieść najjaśniej świecącą gwiazdkę i wręczyć ją z nieśmiałym uśmiechem.
„Ove nigdy nie musiał odpowiadać na pytanie, jak żył, zanim ją spotkał. Ale gdyby ktoś go o to zapytał, odpowiedziałby pewnie, że wcale nie żył”.
Ove wierzy i zna się na tym, co można zobaczyć i dotknąć. Narzędzia, stal, szkło, cement, beton. Rozumie instrukcje, rysunki techniczne, plany. Te rzeczy, które można narysować, obliczyć, stworzyć własnymi rękami.
„A jeśli nagle możesz pójść i kupić sobie wszystko, to jaką to ma wartość? Co wart jest wtedy mężczyzna?”
Kiedy Sonja umiera, umiera też wszystko, co w Ovem było najlepsze.
„Ludzie twierdzili, że Ove zawsze widział świat na czarno-biało. A ona była kolorem. Wszystkimi jego kolorami”.
Teraz świat stracił wszystkie kolory, a Ove pragnie tylko jednego; umrzeć i połączyć się z Sonją. Planuje swoją śmierć z taką dokładnością, z jaką planował życie. Zamyka wszystkie swoje ziemskie sprawy, aby ten, kto znajdzie jego martwe ciało, nie musiał się martwić, że zostawił po sobie niezałatwiona sprawy. Przygotowuje list, w którym przekazuje wszelkie wytyczne, i jest gotowy do ostatniej podróży.
Los ma jednak wobec niego nieco inne plany. Na osiedle wprowadzają się nowi mieszkańcy. Ciamajda mąż nie umie zaparkować samochodu z przyczepą, niszcząc Ovemu skrzynkę na listy, bardzo ciężarna żona i dwie dziewczynki przewracają uporządkowane życie Ovego do góry nogami, odwlekając tak dokładnie i ze wszystkimi szczegółami zaplanowaną śmierć. I jakby wszystkiego było mało, przypałętał się obdarciuch kot i za nic na świecie nie chce odejść! Jak w takich warunkach człowiek ma spokojnie umrzeć?! No nie da się i już! A może to Sonja, tak jak kiedyś za życia, tak i teraz próbuje dać Ovemu jeszcze trochę radości z życia na ziemi, mimo jego głębokiego sprzeciwu? Bo ona przecież tam z nieba widzi więcej, niż ci, którzy pozostali w nieutulonym żalu tu, na ziemi.
„Mężczyzna imieniem Ove” to prawdziwy rarytas, bardzo chciałabym, abyście mieli okazję ją przeczytać. Niezwykle zabawna i niezwykle emocjonująca to była lektura. O miłości, o stracie, o przyjaźni, o życiu i o śmierci. U mnie na półce z ulubionymi i do wracania, kiedy będę chciała ponownie posłuchać mądrości zrzędliwego Ovego. Bo All you need is Ove!

Tytuł: Mężczyzna imieniem Ove
Wydawnictwo: Wydawnictwo Marginesy
Data wydania: 14.12.2022
Liczba stron: 346




Komentarze

  1. Ta książka jeszcze przede mną. Ze swojej strony polecam "Niespokojni ludzie" tego samego autora.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dwa słowa o dwóch książkach

Witajcie moi kochani, Rozleniwiona mijającymi świętami, nie mam weny, aby tworzyć długie recenzje. Chciałabym jednak zwrócić Waszą uwagę na dwie książki, które ostatnio przykuły moją uwagę. Pierwsza z nich to „Pomornica” Ewy Przydrygi. Kilka zdań o niej poniżej: Pierwsze spotkanie z Ewą Przydrygą uznaję za bardzo udane. Nie wiedziałam czego się spodziewać, tym bardziej zaskoczenie było bardzo miłe. Thriller z klasą, od pierwszych minut zaciekawia i intryguje, potem następuje zręcznie budowane napięcie i już jesteś, drogi czytelniku, w samym środku wydarzeń, już nie chcesz opuścić Przydrygowego świata, zanurzasz się w tej niepewności stworzonej przez autorkę, przyglądasz się wykreowanym przez nią postaciom, czujesz dreszcze w obecności Nastki, chciałbyś pomóc Julii, którą dopada przeszłość i nie wiadomo już, kto jest tym dobrym, a kto złym. Pani Ewie udało się mnie zaciekawić i zaintrygować. Brawo! Tytuł : Pomornica Autor : Ewa Przydryga Wydawnictwo : Wydawnictwo MUZA SA Data premiery :

Młodsza - starsza siostra

Ja wiem, że się powtarzam. Wiem, że to może wyglądać, jakbym się podlizywała autorce, ale ja po prostu nieprzerwanie i bezkrytycznie uwielbiam twórczość Katarzyny Ryrych. Cokolwiek wpada mi w ręce, daje mi tyle radości i przypomina o tym, co w życiu ważne. Dlatego zawsze i wszystkim będę polecać lekturę tego, co wychodzi spod pióra Pani Katarzyny. Z czym spotkamy się w „Wyspie mojej siostry”? Z jakim problemem tym razem autorka nas skonfrontuje? Pippi żyje w świecie trochę innym od tego, który znamy. Kocha kolor niebieski i wszystkie jej ubrania muszę koniecznie być w tym kolorze. Bardzo nie lubi zmian, każda z nich to wielki stres dla Pippi. Jest duża i silna i takie również jest jej serce. Dlaczego, mimo całego dobra, które ją wypełnia, spotyka się z nietolerancją? Bo jest inna, bo urodziła się z zespołem Downa, bo mimo swojego wieku, wzrostu i siły, emocjonalnie jest małym dzieckiem? Ponieważ nie jesteśmy nauczeni, jak żyć z innością? Pippi ma młodszą - starszą siostrę. Mysia – Mary

Szkoda, że cię tu nie ma - recenzja przedpremierowa

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA! Był taki czas, że książki Jodi Picoult były tym, czego szukałam, czego mi było potrzeba, uwielbiałam jej twórczość. Potem coś się między nami popsuło, przestało iskrzyć i jej proza już mnie nie fascynowała. Kiedy dostałam propozycję zapoznania się z najnowszą książką autorki, pomyślałam sobie, ok, spróbuję. Kiedy przeczytałam opis, wystraszyłam się, że nie dam rady przez to przebrnąć. Pandemia koronawirusa to nie jest coś, o czym chcę czytać. Za dużo o tym wszędzie, za świeże to jeszcze, żeby czytać tak, jak się czyta o dżumie czy innej cholerze. Zwłaszcza kiedy z racji swojej pracy, było się w samym centrum tych wydarzeń i do tej pory jeszcze się zmagamy z ich pokłosiem. Zaczęłam czytać, wciąż nie do końca przekonana i gotowa odłożyć lekturę, gdybym jednak nie dała rady. Początek nie był zachęcający, ku mojemu zdumieniu jednak w pewnym momencie dałam się wciągnąć w fabułę i ciężko mi było ją odłożyć. Odnalazłam w tej książce ten charakterystyczny styl autorki